Δεν τις διαβάζω απλώς… Τις μελετώ και προσπαθώ και να μάθω για τα άτομα που τις υπογράφουν, αλλά και για όσους κάνουν δηλώσεις, οι οποίες κατά 99% είναι εναντίον της Ελλάδας. Θα αποφύγω σήμερα να αναφερθώ σε ονόματα, αν και δημοσιογραφικά δεν είναι ορθό, αλλά βασικά το κάνω επειδή απουσιάζουν κάποια στοιχεία.
Τα βασικά συμπεράσματα, για να μην πολυλογώ, είναι δύο:
– Πρώτον, ότι ανταποκριτές είναι ταυτόχρονα και μέλη ή συνεργάτες οργανώσεων, οι οποίες ασχολούνται με το μεταναστευτικό, και
– Δεύτερον, αυτοί/αυτές που συνήθως σπεύδουν για να ενημερώσουν τους ανταποκριτές είναι επίσης άτομα που συνεργάζονται με Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ), τα μέλη των οποίων πληρώνονται με grants κυβερνήσεων και οργανώσεων πολυεκατομμυριούχων, που έχουν… χόμπι τον νεοφιλελευθερισμό, και που δεν πιστεύουν σε αυτό που ονομάζουμε ‘Εθνος». Όλοι είμαστε πολίτες του κόσμου. Και βεβαίως είμαστε πολίτες του κόσμου, αλλά έχουμε και Πατρίδες. Οι πολυεκατομμυριούχοι εντοπίζονται στην Αμερική αλλά και σε πρωτεύουσες όπως οι διεφθαρμένες Βρυξέλλες. Αυτό που ονομάζουμε Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένας οργανισμός με μηδενική δύναμη στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, επειδή, και πάνω απ’ όλα, δεν διαθέτει στρατό.
Οπότε καταφεύγει στον… στρατό των ΜΚΟ για να επηρεάσει καταστάσεις κυρίως σε ευρωπαϊκό επίπεδο με αποτέλεσμα να έχουν στοχεύσει χώρες, όπως η Ελλάδα και η Ιταλία, οι οποίες και υποδέχθηκαν μέχρι τώρα χιλιάδες άμοιρους ανθρώπους από την Αφρική και την Ασία, και έσωσαν επίσης χιλιάδες συνανθρώπους μας από βέβαιο πνιγμό.
Παρ’ όλα αυτά, εκμεταλλεύονται κάποια περιστατικά για να εξευτελίσουν τις δύο αυτές χώρες σε παγκόσμιο επίπεδο. Μου έλεγε ένας υπουργός πως αν δεν υπήρχαν οι Έλληνες δημοσιογράφοι, βασικά η Βασιλική Σιούτη, να αποκαλύψουν την απάτη με τη «νεκρή Μαρία» στον Έβρο, η Ελλάδα θα ήταν αυτή τη στιγμή ο περίγελος του κόσμου όλου, μία χώρα άσπλαχνη, η οποία αφήνει τα παιδιά να πεθάνουν, αρνούμενη να τα διασώσει.
Η πραγματικότητα είναι ακριβώς διαφορετική, αλλά οι ξένοι δημοσιογράφοι που ασχολούνται επαγγελματικά -ότι και να σημαίνει η λέξη- με το μεταναστευτικό δεν έγραψαν ποτέ για την προσφορά του ελληνικού λαού, ιδιαίτερα για τους ανθρώπους των ελληνικών νησιών του Αιγαίου, που ξεπέρασαν εαυτούς.
Η βοήθεια του ελληνικού λαού στους μετανάστες είναι ανεκτίμητη, αλλά δεν είναι γνωστή το εξωτερικό. Και οι δημοσιογράφοι έχουν ευθύνες.
Σε όλη μου την καριέρα είμαι ανταποκριτής και προσπαθώ με νύχια και με δόντια να παρουσιάζω την κατάσταση ως έχει. Και επίσης έχω μάθει ότι δεν μπορεί να βασιστεί ένας δημοσιογράφος σε μία πηγή, όσο βαριά και αν είναι τα στοιχεία. Αναγκάζεται ο δημοσιογράφος να γίνεται ανακριτής, αλλά όχι εισαγγελέας.
Αυτό, δεν το βλέπουμε στις ανταποκρίσεις από την Ελλάδα και εξαιρώ την εφημερίδα New York Times, η οποία κάνει άριστη έρευνα. Και πιστεύω ότι η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να απαντήσει στις τελευταίες έρευνες της εφημερίδας. Και να πει την αλήθεια, και να αποδεχθεί το λάθος, αν αυτό λένε οι αποδείξεις. Η δημοσιογράφος είναι Ελληνίδα, και η έρευνα της είναι άψογη δημοσιογραφικά όσο και να μας πονά.
Τα ίδια λέω και για την ανταποκρίτρια του Politico, ακόμα και αν διαφωνώ με μερικά από τα κείμενά της. Και πρέπει κάποτε να καταλάβουμε ότι επειδή κάποιοι ανταποκριτές έχουν ελληνικά ονόματα δεν σημαίνει ότι πρέπει να κλείνουν τα μάτια, αν γίνονται λάθη ή και παρανομίες. Άλλο το ένα, άλλο η δημοσιογραφική δεοντολογία.
Αλλά υπάρχουν άλλοι ανταποκριτές που πραγματικά είναι ακτιβιστές, Δεν υπηρετούν την αλήθεια. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην υπόθεση της «νεκρής Μαρίας», που επρόκειτο για μία άνευ προηγουμένου συνωμοσία εναντίον της Ελλάδας. Οι δημοσιογράφοι του Σπίγκελ που υπηρέτησαν το τεράστιο αυτό ψέμα, γνώριζαν ότι επρόκειτο για συνωμοσία εναντίον της Ελλάδας. Και δέχθηκαν να γίνουν βαποράκια.Τι έπραξαν οι υπόλοιποι ανταποκριτές, Μα τίποτα… Ούτε τους έδιωξαν από τις τάξεις τους, ούτε τους αποδοκίμασαν ποτέ. Αφού πέρασε κάποιος χρόνος, τους ενέταξαν ξανά στις τάξεις τους και συνεχίζουν το …θεάρεστο έργο τους εναντίον της Ελλάδας.
Και αυτό φάνηκε με το ναυάγιο ανοιχτά της Πύλου. Έχω μελετήσει δεκάδες ανταποκρίσεις τις οποίες έχω όλες στο αρχείο μου. Δεν υπάρχει ούτε μία που να μην κατηγορεί την Ελλάδα.
Και αναρωτήθηκα: Πως αποδεικνύονται οι κατηγορίες και εξαιρώ το δημοσίευμα της εφημερίδας New York Times. Δεν θα ήμουν υπερήφανος, ως δημοσιογράφος, εάν έγραφα όλα αυτά τα δημοσιεύματα, που δεν τεκμηριώνουν τις κατηγορίες εναντίον της Ελλάδας.
Σχεδόν όλες οι ανταποκρίσεις βασίζονται σε μία ομάδα άμοιρων προσφύγων και μεταναστών που διέσωσε το ίδιο το ελληνικό Λιμενικό, το οποίο κατηγορούν.
Έχω κάνει την υπόθεση, όπως και με την απάτη για την «μικρή Μαρία» του Έβρου, ότι η υπόθεση της Πύλου θα έχει την ίδια κατάληξη. Αν διαψευστώ, θα είμαι ο πρώτος που θα το φωνάξω. Με έχει «ιντρικάρει» πολύ το δημοσίευμα της New York Times, που αναδημοσίευσε αυτή η ιστοσελίδα -μπορεί να είναι και η μόνη που τόλμησε- διότι γνωρίζω πως η συγκεκριμένη εφημερίδα δεν παίζει βρώμικα παιγνίδια. Και πρέπει να σημειώσω ότι διαφωνώ με αρκετά δημοσιεύματα της.
Καταλήγοντας δηλώνω ότι θα παλέψω για το δικαίωμα του δημοσιογράφου να μην υποκύπτει σε καμία εξουσία, όπως έκανα και όταν η ελληνική κυβέρνηση επιτέθηκε στη δημοσιογράφο του Politico.
Αλλά θα παλέψω και τους ψεύτες, όπως έπραξα με τους ανταποκριτές του Spiegel. Ο δημοσιογράφος δεν γίνεται να ανήκει, ταυτόχρονα, και σε ΜΚΟ, δεν δικαιούται να είναι ακτιβιστής.
Αρκετοί από τους ανταποκριτές στην Ελλάδα παίρνουν τις πληροφορίες από «μεσάζοντες» ίσως και από τους ίδιους τους διακινητές.
Δεν τους έκανε εντύπωση ότι οι «μεσάζοντες» με έδρα την Ελλάδα, την Ιταλία, τη Γαλλία, τη Γερμανία και άλλες χώρες γνωρίζουν ανά πάσα στιγμή που βρίσκονται τα πλοία-φέρετρα που μεταφέρουν τους άμοιρους αυτούς ανθρώπους, έναντι αδράς αμοιβής, στο άγνωστο;
Πως εμπιστεύονται οι δημοσιογράφοι τους ανθρώπους των διακινητών που θέτουν σε κίνδυνο τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων; Και γιατί όσα λένε αυτοί οι «μεσάζοντες» είναι αδιάψευστα δήθεν γεγονότα, ενώ οι αρμόδιες κυβερνήσεις πάντα ψεύδονται.
Τα ψέματα τελείωσαν. Όπως αυτοί οι δημοσιογράφοι-ακτιβιστές απαιτούν απαντήσεις από την ελληνική κυβέρνηση, απαιτούμε να μ’αθουμε και εμείς: πόσοι εξ αυτών που γράφουν σε Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης του εξωτερικού, ανήκουν και σε περίεργες ΜΚΟ;
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Προειδοποιώ τους ψεκασμένους, που τάσσονται συλλήβδην εναντίον των προσφύγων και των μεταναστών, να μην εκμεταλλευθούν αυτό το κείμενο. Είμαι μέλος οικογένειας μεταναστών και γνωρίζω τον πόνο.
Οι δικοί μας άνθρωποι, όταν έφτασαν στη «γη της επαγγελίας» προπηλακίστηκαν, αρκετών τους άλλαξαν μέχρι και τα ονόματα οι άθλιοι, και βεβαίως δεν έπαιρναν το επίδομα του μετανάστη και του πρόσφυγα, όπως συμβαίνει τώρα. Τους έριξαν στις χειρότερες δουλειές και αρκετοί δεν βγήκαν ποτέ από τα ανθρακωρυχεία και τις σήραγγες κατασκευής των μετρό, όπου εργάζονταν.
Επίσης, θέλω να δηλώσω ότι το δημοσιογραφικό λειτούργημα δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το «έργο» μερικών ανταποκριτών-ακτιβιστών, που προκαλεί μεγάλη ζημία στους πραγματικούς εκπροσώπους των ξένων ΜΜΕ.
* Ο Μιχάλης Ιγνατίου είναι διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, και συγγραφέας. Είναι ο ιδρυτής της ιστοσελίδας Hellas JournalΤα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της. Αν και ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΔΙΑ ΝΟΜΟΥ η αναδημοσίευση των σχολίων χωρίς τη γραπτή έγκριση της ιστοσελίδας, το κείμενο μπορεί να δημοσιευθεί με παραπομπή στη Hellas Journal στην αρχή και στο τέλος του κειμένου.
E-mail: mignatiou@HellasJournal.Com
Πηγή hellasjournal.com